Szabla kawaleryjska 1917 z pochwą

Szabla kawaleryjska wzór 1917 Długość: ok. 90cm. Opis: Kopia pierwszej po okresie rozbiorów szabli polskiej w pełnym tego słowa znaczeniu. Wykonana przez polskich producentów dla polskich żołnierzy, według określonego przez polskie władze wojskowe przepisu, pojawiła się jeszcze w okresie I wojny światowej. Jej formę określał "Przepis umundurowania polowego Wojska Polskiego" wydany przez departament Wojskowy Tymczasowej Rady stanu dla formowanych pod protektoratem Niemców oddziałów tzw. Polskiej Siły Zbrojnej w kwietniu 1917r. Dlatego przyjęła się dla tej szabli nazwa wzór 1917. Przepis ustalał tylko wygląd rękojeści nie wspominając nic o głowni i pochwie, poza tym, że mają być "biało-metalowe lub oksydowane". Rękojeść szabli wzór 1917 "dla oficerów artylerii, ułanów i taborów", zwaną potocznie kawaleryjską, cechuje rękojeść mosiężna, jelec z wąsami i z owalnym kabłąkiem przednim oraz dwoma kabłąkami bocznymi, a także polski orzeł na tarczy amazonek tłoczony na kapturku. Kapturek ma przedłużenie sięgające jelca. Trzon rękojeści drewniany i opleciony mosiężnym drucikiem. Pochwa szabli kawaleryjskiej wzór 1917 ma dwa pierścienie z kółkami. Obok pochew z dwoma kółkami występują pochwy z jednym pierścieniem i kółkiem oraz z zaczepem do karabińczyka na wewnętrznej stronie. Wielu żołnierzy darzyło sentymentem tę pierwszą, po latach niewoli, szablę polską. Nadawano jej różne nazwy: np. w 12 Pułku Ułanów Podolskich szable wzór 1917 zwano "radziwiłłówkami", gdyż formujący się pułk otrzymał je od Izabeli ks. Radziwiłłowej. Dziś szable te darzy sentymentem wielu kolekcjonerów.